Gelo ev ne nîşaneke ku ``Osman Sebrî``didît ne raste mirov sûdê ji kulîkên ramanên cîhanê bigire,lê, wî didît ya rast û dirust ewe divê ku mirov nebe dîlê wan kulîlkan û bi bihna wan serxweş û windanebe da  taybetiya hestên xwe jibîr neke,divê ew wan di axa hişê xwe de, ji xwe re kedî bike û di berjewendiya gelê xwe de bikarbîne , lewra gava wî dît piraniya kurdên ku dibin komonîst, xwe ji rehên xwe, ji dîroka gel û welatê xwe dikin, ji wan re got:                                                              ``Bibin komonîst, komonîstên kurd, kurdên komionîst.``
Herwisa jî em dikarin bêjin ku raman mîna cawekiye, her kes dikare li gor xwe wî cawî bidirû, û li xweke jê sûdê bibîne, lê mixabin piraniya me kurdan, an wek  xelkê ew caw ji xwere dirûtiye, jê dibin û li xwedikin, pê dibin qeşmer, an jî wî cawî bê dirûtin datînin ser serê xwe, jê re koletiyê dikin, tazî dimeşin û xwe pê ji germa havînê û  serma zivistanê naparêzin.
Bi rastî ``Osman Sebrî``di her warekî de rexnevanekî jîr û xwedî nihêrîneke taybet bû,vaye di warê oldariyê de jî ew bîr û baweriyên xwe aşkere dike û dibîne  gava ku mirov ne serbest be û welatê wî ne aza û rizgar be, mirov nikare bi dilxweşî û serfirazî olê xwe jî bibe serî, ango riya bihiştê di azdiya mirov û serxwebûna welatê mirov re derbas dibe.  
Ji ber wê gava ku rojekê ew li şamê rastî çend kurdên ji bakurê welêt tê û ji wan têdigihe ku ew diçin ``Hec``, bê dudilî ji wan re dibêje:
Çi gav azabûn, hingê dikarin wê ferza xwedê em bikin eda
Bi dilekî geş,  rûyekî sipî, herin ``Hicazê`` bo mala xuda.``
Bi vî rengî, piştî hevpeyvîneke dijwar bi wan re,ew piran jj wan vedigerîne welêt û berê  wan dide xebata bo azadiyê.
Erê ``Osman Sebrî`` dizanî ku kaniya derdên me nezaniye, lê baş dinasî jî ku tenê zanîn êş û derdên me venamrîne, herwiha wî zanîn bi bawerî û sinçiyê ve girêdida û digot:`` çiqas ku zanîn tiştekî pirr hêjaye jî, bê sinçî û bawerî, dibe jehr û rêya neqenciyê li pêş xwediyê xwe hêsan dike.``
Wî ne bes welê digot,lêbelê ,welê digot û dikir jî û tu carî xwe di çavên neyaran de biçûk û nizim nekir, gava ku di zîndanan de dixwestin bi zora lêdanê gotinan jê hilkin û pê nêçîra hevalên wî bikin, li wan vedigerand: Ez endamê komîteya navendî me, her tiştî dizanim, lê tiştekî ji we re nabêjim, û di bin zor û sitema hemi cureyên lêdanê de xwe digirt, zimanê xwe kilît dikir û navê hevalekî xwe nedida dijminên gelê xwe.
Wî bê dilovanî êrîş dajot ser qelsî û bizdokiyê, digot: ``Sîleyek ji bona sitemkar, du sîle jo bo sitembar.``
Bê guman, berxwedana di girtîghehên kolîdaran de, celebek lehengiyê ye, lê divê mirov bê berxwedan jî xwe nexe nav lepên dijminan.
Lewra gava apê ``Osman`` dibihîst an didît ku welatparêzin kurd bi gengazî xwe didin dest dijmin, digot:`` Dil dixset ku mêrxasên me kurdan bi hêsanî gewriya xwe nedana destên neyaran, çêtirî di zîndanan de bi bê bavî bêne kuştin, bila di serê çiyan, di nav lat û zinarên welêt de neyarên xwe bikujin û bêne kuştin.``
``Osman Sebrî`` rola ziman jî di jîna miletan de baş dizanî, heya ku dikarî helbest û gotarên xwe ji peyvên biyanî zelal dikirin, wî navê kurê xwe yê heşt salî guherte kurdî û got:`` Îro ya ku me ji wendabûnê bifilitîne, hînbûna xwendin û nivîsandinê bi zarê xwe yê şêrîn û delale.``
Di ware felsefî de jî wî ne tenê raman ji memikên felsefên cîhanê dotibûn û bi havênê bîranîn û xwenên xwe di mejiyê xwe de meyandibûn, lê belê felsefeke wî taybet jî di dan û standinê de serî hildida, bo nimûne, rojekê kurdnasekî Awropî jê dipirse: Osman tu kurdî, an misilmanî?
Ew lê vedigerîne: Ez mirovim, paşê kurdim, paşê misilmanim.
Kurdnas dipirse: çawa?
Ew vedigerîne: Gava ji diya xwe bûm, min tiştek nizanî û duvr û hestên min yên mirov bûn, lewra hîngê bes mirov bûm, paşê hînî rabûn û rûniştin û zimanê kurdî bûm û min xwe naskir ku mirovekî kurdim, piştî wê ji min re gotin xwedê heye û`` Mihemed`` pêxembere, pê bawer bûm û bûme misilman.
Kurdnas dibêje: Ev ne raste, ê min , ez ji diya xwe bûm, ez filebûm.
Osman Sebrî bersiveke xurt û hêja dide wî,jê re dibêje: ger mîrê mirinê gava tu nû bi zikê diya xwe ketiye bavê te biçiniya û diya te yekî ji ``Boziyên`` hindî bikira, pê re biçûya Hindistanê, û heke piştî wê bi demeke  kin diya te jî, ji cihanê barkira, û  mirovê hindî tu têxista nimêjgeheke``Bozî``, gelo hîngê tuyê biba File an ``Bozî``?
Belê apê ``Osman``, tu ne tenê mammosteyê min bû,lêbelê tu mamostayê mamostan bû jî.
De werin em şagirtên wî tev, bi hev re dara ramanên xwe geş bikin, û dengê xwe bilind hildin ji bo dadperweriya wî û hemî kesên me yên wek wî, da ku di gorê de jî ew tev digel apê`` Osman`` ji me re nebêjin: Gelên vejî, peyayên xwe yên mirî divejînin, gelên negihêştî peyayên xwe yên xurt û hêja dimirînin.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
Çavkanî:
1- Derdên Me, rûpel 4
2- Apo, rûpel 102
3- Derdên Me, rûpel 12
4- Derdên Me, rûpel 3
5- Elifbêya Tikûz, rûpel 18
6- Çar Leheng, rûpel 11
7- Derdên Me, rûpel  8
8- Eifbêya Tikûz, rûpel 17
Têbînî: Ev çavkanî tev pirtûkên Osman Sebrî ne.