Narîn Omer narinomer76@gmail.com Alanê min! Razana li qiraxa bêbextiyê pir li te xweþ dihat Herdû destên te þepolên derya ya bê merwet ditîtin bask û perîk cendikê te…
giyanê xwe di ferebûna deryayê de hizir dikir û çavên te mezinbûna xewneyan di nexþe ya mezinbûna xapên deryayê de bi deng û reng dikirin lê te nedizanî kû pîlanên mirinê ji hemî þepolan bihêztirin Erê "Xalib" Tîrêjên girnijîna çav û lêvên te Tovê aramiyê di dilsariya "Dê û bavê" we de diçandin Rîhana narvîn nenas! Pêlanên keysbaziyê daxwazên te erezoyên te daqurtandin û mîna dergûþê ji "Alan" re û landikê ji "Xalib" re nîþandan Lewra te xwe didît periya derya yê û te ji bîr kir kû ew tiliyên "þahê mirinê" bûn dergûþ û landik di hejandin.