Tê gotin ku pêxember Mihemed û hemrêyên xwe li ber çemekî rûniþtibûn, ji dûr ve dîtin ku rêbiwarek tê, nêzîk çemê bû, cilên xwe ji xwe xistin, avdaz kir, nimêj kir, destê xwe bi jor de rakirin û li ber Xwedê geriya, paþê ji nuh ve cilên xwe li xwe kirin û xwe li çemê xist, lê avê ew da ber xwe û fetisand... Pir neçû dîtin ji heman alî û di heman rêyê de yekî din tê, gihîþte ber çem, bê rawestan û bê nimêj û lavij xwe li avê xist û derbasbû aliyê din.

Dostên Mihemed matmayî jê pirsîn: Ya resolellah!! Gelo çi hiþmendî di vê rûdanê heye, rêbiwarê yekem tevî nimêj û lavij û bergerê binav bû û fetisî, rêbiwarê duwem ne nimêj û ne avdaz lê tiþt pê nehat??

Pêxember li wan vegerand:
Rêbiwarê yekem, Xwedê tê bîrê tenê ku pêdiviyeke wî  hebe, lê rêbiwarê duwem herdem Xwedê di bîrê de ye.
Efrîna  min hersal û dem û gav tu di bîr û boçûnên min de ye, stiriyên di gewdeyê te de hemo di dilên min de ne, em bi navê te di çemê jiyanê re derbasdibin.