Wecîha Ebdilrehman Se`îd
yan hevalbendin
li ser mirinê
û yan jî
geþiya vî canî..
bi nebûna ezîtîyê ve gerewe..!
di newalên ewran de..
birûskên þewata dilê xwe
dipêçim.
yan hevalbendin
li ser mirinê …
û yan jî…
emê li ber dergehên þewatê
konê xwe vedin…
û di sawîrên derengiya þevê xwe de
bimînin..!!!
mane te ez sotim…
mane tubû yê ku
derîyê çavê xwe
li ber min kirin hesin
qet nikarîbûm…
derbasbim deryayê çavên te….
mane min dixwest ku têde bijîm..
û hêsîreke ebedî bim
gelek þeva.. stêrikên asîmanê
bê aso.. min dihejmartin..
pêre di xew re diçûn..
evîndar bûm di xewnan de..
evîndar bûm..
di beyaniya rojê de.
bawerîyê..
min dabû herdû destê te
û lêvên xweyî sor..
min ji te re kiribûn diyarî
sing û berên min …
hêlîna xewnên te bûn..
îro..
niha..
aniha..
dizanim min çiqas dilxweþî da te
û te ..
teþîya xapînokê dirist
mane ne dil sivik bûm
ji bo te…
evîna min germ bû..
û dilê min ji te hezkir
dibijiya bêhna te.. hilma te..
min dizanî ku evîna te..
ava þîpê ye..
wê min li ber xwe bibe..
lê nizanim ji bo çi
mame hêsîra du çavên te.
