Ku didît welatê min di nav xwînê de noq dibû
Û fedî ne dikir
Di xwena min de asîman þev bû, bê dengî bû.
Di xwena welatê min de roj bû
Ronahîya kujtaran bû
Rewatîya mrinê û xwînmijan bû
Þewata dilê dayan bû
Fêrmiska çavên bavan bû
Qîre qîre mendalan bû
Min didiît kesên gunehkar ken li ser lêvên wan winda nedibû
Û kesên bê sûc di bin barê gunehan de diman
Û sitêr dibûn çirûskên agir,li ser serê wan de,di weþîyan di werivîn
Û maf dibû hevalbendê gunehkaran
peylan di hûnand dijî perîþan û hejaran
Û dadgeh dibûn dojeh dergehên xwe vedikirin li ber xwedî mafan
Û kujtar dibû para mendalan
Û dayîkin ku têr ne dibûn ji dîtina mendalên xwe,
Û mendalek li ber serê daiyka xwe disekin e
Dixwaz e daiyka xwe ji bê dengîyê þiyar bik e!
Û li ber dengê girî û îska îska vî mendalî
Ji xwe çenbûm û veciniqîm?
Û bi çenbûna xwer e kêf û þahîyê xwe avêt dilê min
Min got: baþ e xwene!
Lê mixabin di welatê min de
bê goman
bê goman,
xerabtirr û mestir e?
