Ji bê dengiya îskên bê fermêsk
Di govend û dîlanên zîzokên payîza welatê min
Yên ku di zikê ezman de dileyîzin
û baweshînkên pora te

Xwelîya bablîsokan li min dibarînê
Kelekên bazirganên evînê talan dike
Di evîniyê  de

Dimînin sos û  biryarên jibîrkirinê
Ku di hewldanên dilê min de têk chûn
Sorbûna hinarkên min ji rengiya lêvên te
mana nîsanên bê wêne
û di bîranînê de

Xewnên bi tris û  fincanên li destên falbendan
Ku jehir û qetranin bîrtînim
û shevbwêrkên tenayê dijmêrim
Serpêhatiyê evîndara
Wek chîrok li  shîna tenaya xwe pê mijûlim

û serdanên tayên sar û germ nosh dikin
Di peyalên keseran de berbihewa  û bilindin
Lê dîsa ji bê dengiya îskan

Birînên bê aram û qemûshkên lêvên min
Ji sira bayê kur bayê heskirinê
Pûch û ziha dikê
Payiza bi ser buhara de berdidê
Dilê ku ji buharê têrnebûye

û  xwihdana  bendewariyê û fermêskên
Aramiyê ku baweshînkên pora te
Paqij û ziha nekir
û dil di dengiya îskan de diveceniqê
Ji xewnên derew dixindirê
Di derya  û rûbarên fermêskan
Ber mirinê dichê û di xeniqê