Diyar Ehmed

Di zimanê bazar û kirîfirotinê de têgeha xwestin û raxistinê serdestî û serdariyê li buhayê berhem, kel û pelên bazarê dike.

Eger em li têgeha tirsê di bazara me de bi nêrin,emê bibînin ku dêzên tirsê di ser hev de ketine,tirs bi koman hatiye raxistin, îro di bazarê de, bazirgan  û bazarkeran xwe dane ber siha dêzên tirsê,li ber hênkaya siha wê bazarên xwe dikin,ava cemidî û çayê vedixwin û pê re gilî û gazindên xwe ji hev re dibêjin,û çixara xwe dikêþînin. 
Ev ne tiþtekî nû ye, ji berê ve di welatê me de, dema yek tovê þîniyekê nû tîne yan jê diçîne,cotyarên deverê tev de wê salê, ji wî tovî diçînin.çavlêkirine,zikêþî û dilreþiye,nimizbûna astê rewþenbîriya çandinê ye, û ji ber wê jî, berhemê wê di bazarê de pir dibe,buhayê wê jî kêm dibe,cotyarê belengaz berhemê wî, wê salê, yan bi buhayekê erzan tê firotin,yan jê dimîne di nav çavên wî de,ji dost û hijêkerên xwe re  dike xelat û diyarî.
vêca va îro berhemê tirsê di bazara me de bû ye dêz,ne tê dizîn û ne tê firotin.me her tiþtên xwe paþ guhên xwe ve avêtine,axaftin,çîrok,xewin,xelat,civat,dan û sitandinên me li ser çinîn û çandiniya tirsê ye, û tirsê rayên xwe berdane herderî,koçik û dîwana,mal û dikana,civîn û civata.piþtî ku tovê tirsê bi vê berferehbûnê di nava cotyarên me de belav bû, em di tirsan ku em bimînin li paþ,havî bibin, ji derveyî refê xwe bistirînin,dawiyê xelik bêjin teredînin û mejî jî nînin. tirs ketiye di kelþên hinavê me de,di nava qurmûçekên rûyê me de zîl daye,li ber rûbarê rondikên dayîkên pakrewanên me di seride,kate dide,û bi me re weke guloka berfê  mezin dibe,bû ye hevalcêwiya kul û xemên me, û mîna sihika me bi me re diçê û tê,û  tucarî ji me venaqete.
Eve çend salin em tovê tirsê diçînin,diçinin û tovê wê divewejêrin,pir dikin, li herêmê belav dikin,þarezayî û pêzanînên berkerî li ser mifadariyên wê ji nexweþiyên dûrbihîstina guhan,dûrdîtina çavan,rehetiya dilan,canê giran,qurmûçekên rûyan, piþtpehinbûn û zikmezinbûnê re didin xuyanîkirin.hûn di zanin ku tiris dermanê gelek nesaxiya ye,derdê gelek nexweþî û birîna ye,û bi me re pîrbûye û þax û rîçalên xwe li dora hiþ û sewdanê me pêçaye, hêvî û xewnên me dorpêç kirye.
 Tovê tirsê di pêma û keleporê me kurdan de jî kevinare,di ferhenga zimanê me ye þêrîn de hatiye dîtin û di zargotina me de hatiye bikaranîn,bav û kalên me di berê de gotine: (Tirsoneko... temen dirêjo) .ji ber wê jî tiris di civaka me de ne þerme,yê tovê tirsê neçîne ne zane,û yê ne tirisê ji xwe ne zilame, bê mejî û sewdane,mirovê tirsonek serê wî bilin de,rûyê wî geþe û dilê wî xweþe, îro ew cihê rêz û siyanetiye di civaka me de,xelk ne tenê bi destekî silava wî vedidin,lê belê li semta wî disekinin,silava wî  bi herdu destan vedigerînin û pêre serê xwe jî jêre ditewînin,û amadene ka çi weca wî heye jêre biqedînin,çi daxwaz û xwestekên wî hene jêre pêkbinin…!?.li Ser bextê wan be, ji ber ew xwediyê þêwir û beryara ne, dibêjin wê îsal deriyê berîkana tirsê di miha avdara bê de were vekirin,û wê binêrin ka kî pir tirsonek û bizdoneke di welatê me de , ji ber mirovê tirsonek çeleng û kêrxwehatiye,jêhatî û serketiye di jîn û jiyana xwe de, û ji bo mafê wî wenda nebe pêtviye navê wî bikeve di nava lîsta kitêba Gênsê de, bawernama danerê têgeha tirsê û kilîta zêrîn ya dilê tirsonekan di serê sala nû de diyarî wî bikin. Ji ber jiyan bê tirs nabe,tirs xuye,tirs havên û hevîrtirþke, tiris bûye ba, xwarin û vexwarin, û her û her di gumana me deye,tu devê me vekê wê zincîra têgeha  tirsê  ne yê birîn, û ji xwe tu zikê me biqelêþê wê îsir û kewarên tovê tirsê birijin xwarê, me tirs li ser delavê  bilind di axurên hespan de daniye kurik,ji bala me dernakeve,eger carna ji bîra me diçe, yan em bi xwazin ji bîr jî bikin, xêrxwaz hene ku bînin bîra me,li me negirin...li me biborin...!!