Narîn Umer
Roja pêncþemê.11/10/2oo7,qêrînek bê dawî Ji Amûjgeha romana Cîhanî Derket , li ser nalîna romana kurdî,ya ku ji hiþ û ziman û bizavê ketibû Dema feleka bê Ol bê soz derbasî hola himbêza wê bû, û delalê dil û canê wê (Mihemed Uzun) revand û sipartî bê bextiya narvînê kir.di wê keftelefta bê çar de,û kombûna romanên bi zar û ziman û netew de,û bi amadabûna nojdar û þarezayên navdar, yek ji wan ne karîbû hiþ û bizavê lêvegerîne ta giyanê Mihemed yê dilovan pifandinên pîrozî li giyanê wê weþand û rewanê jiyanek nû jêre afirand,û bi pispisek evînî ew axêft:
xema nexwe li ser koçberiya min,ey delala min/romana kurdî/.na mire yê ku ji kaniya Evîniya te vexwe ta mest bimîne,ez Mihemed uzunim,ezim yê ku bêhtirîn kes di nav xweþiya te de avjenbûme,ezim yê xwe sipartî paytexta te di kir dema narvînê hewildanê xwe di kir,bi çerxa felekê re ku zorberiya min bikin.ezim yê ku te rûmetiya herdemiyê u nemiriyê diyari min kiriye,ji rasora pîrozbahiya xwe.
Dema hiþê vê romanê wê lê vegera, dest bi hewar û giriyê xwe kir û got:
Wa Mihemed,tu dibêjî ez namirim,lê belê tu çûyî û te zû ji nav me barkir, Xwediyê /54/salan mihemed,ma ne zû bû te barkir?! Û te...
Ji niþkave Mihemed gotina wê biradnd û got:
Têgihiþtiya me, em Ademîzad ji jiyan û mirinê re herdem þaþ û çewt tête,çikû Ne gelekî giringe li ba min, ezê çend sal û çend dema bijîm,yan jî temenê min Wê dirêj be yan jî kurt be li vê dinê,lê ya gelekî giring li ba min ev pirs û pirsiyarên hene:
Wek ku ez kesek,mirovek di vê komika gerdûnî de, û di vê þanika ku bi vê komê ve Girêdayî /þanika kurdewariyê ve/girêdayî: tê çi di jiyana xwe de bikî?tê bikarî çi
Ji komika xwe ya ademîzadî û kurdayetî re bikî?çi kar û xeatê tê ji mirov û kesên
Wan re bikî?!çawa tê beþdariyê bi mirovan re bikî da xwe û miletê xwe û kesên Cîhanê pêþbêxî??!!
Erê delala min,ji ber van pirs û pisiyaran ez bûm evîndarê jiyanê,û min bi dest Gerandinek bê dawî li lanek bi hêz kir,da ez seqyên hebûn û mayîna xwe têde
Birêsim.ta mim tu dîtî,û te ez fêrî binyada evîniya saxlem û dirust kirim,û te ez fêrî endizyariya çîroka mirin û nemiriyê ,û hebûn û tinebûnê kirim. Ta eviniya min û te mezin bû,bû romanek bê dawî,dastana evîniya min û te vehûna, û hê di vehûnê.
Ez Sersaxiyê ji malbata Mihemed re,û ji hemî mirov û heval û xwediyên wîre, û ji milêtê kurd re bi tevayî dixwazim.
