Mahir HesenRojekê ji rojan, mîr li hespa xwe siwar bû û kete ser rê bi nêta nêçîrê, sehê wî jî da pey, wesa dem derbas bû, hêdî-hêdî roj diçû ava û tîrêjên wê xav û sist dibûn . Weha rojê xwe bi kirasê reng agirî dapoş kir. Û asoyê mîrgehê sor bû .
Mîrî xwe berhev kir û berê xwe da ser rêka vergera mîrgehê, bi rê de simê hespê mîrî kete qelşekê de û pêr- pêre lukimî û lingê hespî şikest.
Mîr neçar ma û nema karîbû rêka xwe ya vegerê berdewam bike.
Mîrî, ji sehê xwe re got:
- Em ê îşev, li vê bêlanê xewkin heya sibê Xwedê kerîm e.
Wê şevê seh ma şiyar û zîrevaniya mîrî, ji teba û giyanewerên dirinde kir.
Bi berbanga sibehê re, mîr şiyar bû û meyzekir ku seh hîn şiyar e û wî diparêze .
Mîr gelekî, ji sehî razî bû û jê re got:
- Ji bo dilsoziya te , ez ê te xelat bikim.
Û
çawa mîr gihişt mîrgehê şînî û akincihên/niştecihên
mîrgehê kom kirin û ew agehdar û şîret kirin ku rêz û qîmeteke
mezin, bidin sehê wî û çi pêdiviyên xweşkirina jiyanê , jê re
dabîn bikin. Lewma niştecihên mîrgehê , bi dilxweşî biryarên
mîrî, bi cih anîn û bi derbasbûna rojan re, xwedîkirina sehê
mîrî bû yek, ji erkên şîniyên mîrgehê . Heya ku navûdengê
sehî, li tevaya herêmê belav bû.
Seh pir qure bû û ku
dikete kewarên zadî û kozikên gundiyan, ewî mirîşka herî baş
dibir û tu kesî, ji tirsa mîrî newêrî bû zixurekî jî, li wî
sehî wer bike .
Bêhna gundiyan pir, ji sehî teng bû û giha asteke berz, lê tu tişt bi destên wan ve nedihat .
Rojekê,
mamostayekî nû hate mîrgehê , û bala xwe dayê ku tu kes nikare
kiriyarên sehê mîrî rawestîne û tu çareyekê bibîne, Heya
rojekê mamoste pêrgî sehî hat û jê re got :
- Heger tu li xwe
venegerî , wê paşeroja te gelkî xerab û çepel be . Baştir e ku
tu dev ji van tenazokan berde. Sehî bi difinbilindî ve, lê vegerand
û got :
- Sehê Mîrî Mîr e .
Û guh neda peyvên mamosteyî û dûvê xwe hejand û çû .
Mehek du sê û her seh ma weku xwe û reftarê xwe neguhertin.
Şevbihêrkekê, ji şevên ku çivat , li oda mîrî geryaye û mamoste jî, lê amede ye, mîrî got:
- Mamoste ka, ji me re behsa serpêhatiyên xwe bike .
Mamoste got:
- Mîrê min , hûn ê ewlehiyê bidin min?
Mîr got:
- Fermo çi heye ?
Mamoste got:
- Xelk û ''''''''''''''''''''''''''''''''alem sixêf û dijûnan, ji te re didin û te ageh jê nîne û nizanî .
Me’dê mîrî, li hev ket û pêt ji devê wî çûn , û bi dengekî, bi hêrs got:
- Kî wê wêrekiyê , di xwe de dibîne ku di derheqê min de, min şaş bibe ?!!
Mamoste got:
-
Mîrê min , li herêmê tevî dibêjin; sehê mîrî, wateya wan tu
sehî, ne seh yê mîr e. Ya baş ku tu xwe, ji vî sehî xilas bikî ,
da navê te, bi navê sehî re nehête hermandin .
Mîrî, bi
lez da xwe ber bi hewşê ve çû û bivirek, li pêşiya xwe dît ,
bivir rakir û bi hemû hêza xwe, li ser sehî xist û seh ket û mir .
Mîrî gazî xulam û xizmetkarên xwe kir û got:
- Herin wî sehî binax bikin .
Ya dinî rojê, mamoste çû ser gora sehî û got:
- Min ji te re negot , tu carî Seh nabin Mîr .