Sereke | Beşê Erebî | Beşê Çandî | Gotarekî Rêke | Erşîv

Sereke

Ger



 

 
 

Spasname

 


Arşevê Oskan

Mirov di jiyana xwe de, nizane sibê dê pêrgî çi bibe, lê ku pêrgî çi hat jî, ji bilî aramî û liberxwedanê tiştekî dî bikêr nayê. Carnan ku mirov dikeve tengasiyekê, jiyan lê dibe mîna çaleke kûr û tarî, loma çavên xwe li dost, heval û hezkiriyên xwe digerîne.
Ku ew jî peyda nekir, dê dermanekî pûçkirinê bistîne da ku bi zindana xwe ya bêderî hestiya nebe. Ku hat û mirov li dostekî xwe rast hat ”dostên bi rastî” ew dost hin ji êşên wî pê re par ve dike.


Ji heyvekê zêdetir li nexweşxaneyê di nav êş û birînan de vedigevizîm, bi sedan dost û hevalan li min pirsîn, telefon kirin, hatin serdana min, email nivîsîn… helbet hebûna wan dostan ji bo min pir giring bû û ji dermanan bêhtir êşên min sivik kirin. Ji wan hevalan yekî hunermed di serdana xwe de, pênûs û defterk li şûna gurzek gul da destê min ev pênûsa ku niha pê dinivîsim. Wî hevalî dizanî bû ku pêdiviya min bi pênûsê heye. Hevalê/a ku herî bêhtir êşên min sivik dike pênûs e. Ji xwe berê jî min gotibû ku ji nivîsê pêve ji tiştekî din re nabim û jiyana min î mayî jî dê dîsa ji nivîsandinê re be.
Ku mirov hat û qesrek ava kir, dê rojekê bê herifandin û bibe kavil. Mirov hat û rezek çand dê rojek bê ku bête cotkirin û birize. Lê nivîs tiştê herî nemir e di jiyana mirovan de. Nivîs tiştê herî bi bandor e, ku li her tiştî mikur tê, li baqijî û qirêja jiyanê û teresiya demê û di hundirê wê lêmikurhatinê de, hem pîvana giyanî û hem jî ya mirovatî di neynikekê de nişanê mirovan dide.
Serpêhatî û bîranînên mirov bi awayê nivîskî dihêle mirov bi wî kesî re di demeke jibîrbûyî de bijî. Evîna ku li rûpelê bête nivîsandin evîneke pîroz û nemir e. Bi nivîsê mirov û xeyal, hêvî û xewnên xwe bi hezarên salan dijî, bê nivîs jiyan bêwate û stun şikestî ye.
Ev tişt û gelek tiştên din, li nexweşxanê di serê min re derbas bûn û êşên min bi min dan jibîrkirin. Dihişt ku ez li wan demên xwe yên vala poşman bibim. Gelek hevalên ku di nav toza salan de wenda bûbûn hatin bîra min û gelek bîranîn û çîrokên ku ji dîwarê serê min hatibûn şuştin dîsa xwe nû kirin û reng vedan… Hiştin ku ez bê hişê xwe bibêjim; wax temen çiqas kin e, û mirov çiqas bêhêz û belengaz e.
Spas ji bo her kesê ku êşên min par ve kirin.

2.7.2010

 
Gotar Nerîne Xwediyê Xwene
 

Puanên Nûçeyê

Asta Dengan: 2
Bi Tevahî Deng: 12


Ji kerema xwe re kurtedemeke xwe bide vê dengdanê:

Herî baş
Pir baş
Baş
Ne xirab
Xirab

Vebijark