Destpêka heyva Gulanê , gundyan dest bi paleya nîskan dikirin.

Di nava wan palan de çend qîz û xortên evîndar hebûn, ku ew ji kêfa dîtina hev re qet ji karî nediwestyan.

Weso, ew lehenga jinbî bi dengê xwe yê zelaln û qube stranên paleyê digotin.

Bi dengê wê re û bi çinge çinga Das û Qalûçkan  palan Efsaneyeke xweþ ji evînê peyda dikirin.

....dema wê dest bi stranê dikir, pale tev radibûn ser piyan û mil bi mil pêde diçûn ta perê ber xwe dighandin dawî.

Bi wî hawî pale diman ta roj diçû ava û Tirimpêl bihata û rahiþta wan.

Welhasil, Dem hate guherîn, weso mir û li dewsa Qalûçkan û Dasê , patoz hate holê û ji xwe ji wê rojê ve xêr nema li riwê dinê.