XALID CEMÎL MIHEMED

Erebmanckî û Tirkmanckî ku di karê gelek rojnamevan, medyakar û nivîskaran de bûne diyardeyên berbiçav, nîþanên qelsî û lawaziyê ne. Ew medyakar û nivîskarên ku xwe bi vî þêwazî dewlemend, pêþketî û paye dibînin, tûþî nexweþiya xwekêmdîtinê bûne û bi behaneya hêsankirina Zimanê Kurdî, talanê li dijî hizra vî miletî encam didin. Pêþketin ne bi bikaranîna peyvên Erebî, Tirkî yan biyanî ye, lê belê bi parastina pakî û taybetmendiya Zimanê Kurdî ye,

her wiha jî, mirov dikare bi Kurdiyeke zelal û paqij bipeyive û binivîse, yan bila lawaz be jî, bêyî ku xwe bi peyvên biyaniyan û zimanên serdest mezin bibîne, ji ber ku medya, nivîskar û rojnamevanên Tirk û Ereb jî peyvên Kurdî tevlî zimanên xwe nakin, 

êdî çima hinek kes, bi vê nexweþiya xwe, Zimanê Kurdî dikine girara qereçiyan. Ez bi xwe ne li dijî bikaranîna wan peyvan im ku bi dem û dewrê re cih girtine, lê li dijî piþtgirêdana bi dagîrkirina peyvên biyanî li cihê peyvên resen im, bi ser de jî, ew kes xwe di ser xelkê re mezin dibînin û weke þareza û mamosteyên serdemê li xwe dinerin. Me ji girara qereçiyan têr xwariye, bes e.